Grawitacja Miłości

Jestem czy mnie nie ma.

Cały czas ten sam problem.

Kim jestem, po co tu jestem, po co umieram, dlaczego jestem. Po co to wszystko. 

Dlaczego jedni się męczą,  upodlaja, a inni wykorzystują innych bez cienia żalu,  żerują, rządzą, wyssysają.

Po co, dlaczego. Męczące. Sama filozofia, nie ma prawdy. Żaden człowiek, żaden filozof, żaden sekret, żaden guru, nikt nie wytłumaczy ludziom tego, żaden człowiek nie ogarnie tego umysłem. Męczące. Filozofia, świadomość bla bla bla. Żerują na biednych, zagubionych duszyczkach. 

Tak, przyjedźcie,  uzdrowicie się, zapłaćcie. Prorocy :) guru oświeceni psychologia rządzący sssssss wyssysssaaają :)

Podli, nieświadomi,  toksyczni ludzie.

Po co tu jestem. 

To nie ma sensu.

Taaak depresja, taaa jasne. Weź coś. Idź.

A może FU all.

Kolejny raz to samo, brrrr. Ludzkie emocje, ludzkie myśli. Ciągła walka , lub bierność.

Jestem czy mnie nie ma. Pojawiam się i znikam.

Jak zawsze. Nie chce guru, nie chce nauk. Chce sama. Sama w końcu być tym, kim mam być. 

Chwila ciszy i spokoju zamienia się w udrękę. Zatoczyło się kolejne koło. Głową pęka od niewidzenia tego, co zawsze było dostępne.

Chwila ulgi, zapomnienia, niby przyjemności. Znów zależność i brak Wolności.

Nieustająca tęsknota za nieograniczonym poczuciem Wolności i spełnienia.

Nic co ziemskie, nie da mi tego. Słowa, myśli, nawyki, przyzwyczajenia, celowa gra złudnej przyjemności. To tylko wybór, nic wielkiego, a jednak tak odretwiająco ciężko zdecydować dobrze dla duszy. To nic takiego, to tylko to. Znów gra umysłu. Co jest dobre? Dlaczego źle robię?

Zazdrość? Nawyk, nałóg, kompulsja. Ból. Wybór,  dobre czy złe dla mnie . Nie wiem. Idę uwarunkowana,  słaba,  ciągle w to samo miejsce. Oddzielona od siebie. 

Zmuś się, zrób inaczej. Wiesz co. Wiesz jak. Drętwota. A jednak - wybór. Prosty i trudny. Siła, czy jej pozorny brak. Silnej woli.

Niewinna i zazdrosna.

W pułapkach własnego uwarunkowanego myślenia. Ludzie ludziom, gra ciągle się toczy. Nie chce ich planszy. 

Zrzuć ta wylinkę, odrodź się na nowo. Silna , bez etykietek. Nikt nie jest w stanie cię zranić. Nikt nie może cię odrzucić.

Jestem tu widzialna czy niewidzialna. Potrzebna czy niepotrzebna. Nieustająca chwilo zwatpienia. Poddać się? Komu, czemu? Jakiej sile?

Jestem. Choć gram, a gra źle wybrana, rzucam kostką,  przesuwam pionki, wybieram kolory. Łykam. Jem. Na szczęście. Na miłość. Na spełnienie. Na brak bólu. Na jedność.

Odrzuć to. Nie ma zazdrości. Fałszywa rzeczywistość. Oszukane przyjemności. Ból. Kompulsuwne nawyki , myślenie. Nie ma tego. Jest coś większego. Poczuj prawdziwą przyjemność- bez uwarunkowania. Chwilę pokoju. Dynamit dla mózgu. Przyjemność stopienia się z autentycznością. Jasne myśli,  powiew wiatru, przyroda, życie.

Zawsze było, jest, będzie. Odrzuć definicje, etykietki, opinie, już każdy nazwał to po swojemu.

Bez gry, nie zostaje Nic, które jest początkiem.

Poza grą jest miłość.

Jakie to ma znaczenie.

Jest jakiś sens? Wszędzie trują, ryja, cisną gąbkę w mózgu. TAK, napisane po mojemu. Wszędzie ego, ego, ego, cele, przeznaczenie, sens, cierpienie, poświęcenie, pragnienie, oświecenie. Kasa, kasa, kasa. Świadomość znika... natrętne myśli,  świat zrodzony z myśli. Znów nie ma nic. Znów nie ma znaczenia. 

Głód, duszy , ciała, umysłu. Wołanie o pomoc. Nikt nie słyszy, nikt nie rozumie. Cisza. Depresja ? Bzdura. Choroby? Bzdura. Nikt nie słyszy, nie rozumie. Chwile radości i wytchnienia ulatniają się... 

Pomocy? Pomóż sobie sam, zapłać za pomoc. Żyj,  dbaj o siebie. Rób coś, dla siebie, dla innych. Dbaj, planuj, marz,  działaj, konsumuj. 

Gdzie jest miłość? Gdzie jest radość? Gdzie jest to?

Gdzie jesteśmy?

Czy mnie słyszycie? Czemu nie dajecie znaku? Tęsknię.

Samotność wdarla się w mój umysł,  w moją duszę. Psychika i ciało obciążone do granic, nic nie daje wytchnienia. Smutek rozdziera serce. Serce, które codziennie łatane jest przez małe istoty. Tylko one potrafią je naprawiać teraz.

Wszystko marność. Oklepane.  Nieprawdziwe. 

Wszystko ciągle to samo, koło się kręci. Myśli latają. Fikcja, tworzenie, marzenie, to co chcemy staje się. Czy ktoś ma ochotę jeszcze wybierać ciągle to? :( świadomość,  nieświadomość

Bo niemoc. Bo... nie wybierasz. Bo ten wiatr osłabia cie, Znów nie ma tego. 

Szukam. Ciągle szukam. Urywki marzeń, Znów fikcja. Znów marność. Żyj,  kupuj, kreuj , konsumuj. Znów to samo. Ileż można... 

Niewiadoma.

Ciężar niewiadomej,  a jednak.... przyciąganie miłości.

To właśnie to, nic więcej. Tylko to. Napęd. Działaj,  doświadczaj. Teraz. Tutaj , nie tam. Równo.

 Nieuchwytne, nie do zobaczenia , nie do dowiedzenia. Co tam jest , gdzie to jest. Kpina, materia, bzdura.

Gdzie podział się sens. Jest chwilą wytchnienia. Cisza, samotność. Nic. Znów to samo. Skąd, po co, po co to, dlaczego, po co to wszystko. Energia, chaos, niewola.

Więzień formy, więzień określeń, więzień przekonań, więzień czasu, więzień treści, więzień umysłu.

Zmęczenie i pustka w głowie. Brak flow. Brak duszy. Nieustanne cierpienie z rozłączenia, błaganie o miłość. Po co zgoda na to. Bzdura. Miliony teorii. Nauka. Sztuka. Nadawanie znaczenia. Nieustanne tworzenie sensu.

Nie ma tego. Jestem tylko teraz. Znów mnie nie ma.

Jedno słowo-natchnienie, ciąg myśli i zdarzeń. Idź tam, biegnij, nie ogladaj się, słuchaj się. Tylko wewnętrznego oka. Patrz.